&bdquo;Индетерманентности&rdquo; молдавской драматургии: 90-е годы XX века

Khalil-Butucioc Dorina

Conţinutul numărului revistei

Articolul precedent

Articolul urmator

SM ISO690:2012

KHALIL-BUTUCIOC, Dorina. „Индетерманентности” молдавской драматургии: 90-е годы XX века. In: Studia Teatralne Europy Środkowo-Wschodniej, 2021, nr. 2, pp. 245-262. ISSN 2719-6372.

EXPORT metadate:
Google Scholar
Crossref
CERIF

DataCite
Dublin Core

Studia Teatralne Europy Środkowo-Wschodniej

Numărul 2 / 2021 / ISSN 2719-6372

„Индетерманентности” молдавской драматургии: 90-е годы XX века

„Indeterminacy” of Moldovan Drama: the 90s of the 20th century

„Nieokreśloność” mołdawskiej dramaturgii: lata 90 XX wieku

Pag. 245-262

Khalil-Butucioc Dorina

Asociaţia internaţională a criticilor de teatru, Chisinău

Disponibil în IBN: 16 aprilie 2024

Descarcă PDF

Rezumat

В начале 90-х годов, в Республике Молдова появились драматурги с иным восприятием социально-политической и культурной реальности. Толчком для них послужила эстетика театра абсурда и деятельность театра „Eugène Ionesco”, основанного в 1991 году в Кишинёве. Затем, отталкиваясь от традиционалистских формул, авангардных экспериментов и абсурдных кризисов, национальная драматургия начала развиваться и обновляться в соответствии с постмодернистским взглядом на мир. Представителями этого поколения являются такие драматурги, как Вал Бутнару, Николае Негру, Константин Кеяну, Ирина Некит, Анджелина Рошка, Думитру Круду, М.В. Чобану, Мария Шляхтицки и Николае Ляху. В данной статье обозначены парадигмы постмодернизма и исследован ряд постмодернистских мотивов и приёмов новой молдавской драмы: гетерогенность, де-мифологизация и ре-мифологизация; дано переосмысление „кризиса идентичности”, „нулевого Я”, „расщеплённого Я”, „множественного Я”, представлена деконструкция структуры и языка пьес. Национальные пьесы обладают „индетерманентностью” и лингвистическими игривостями, шарадами и шифрами, знаками и символами. Драматурги 90-х используют монтаж, коллаж, прием „театра в театре” и методы интертекстуальности (культурные аллюзии, цитаты, комментарии, пародии и т.д.). Автором были выделены основные линии „вертикальной” эволюции постмодернистской драмы в Республике Молдова.

In the early 90s in the Republic of Moldova, playwrights with a different perception of social-political and cultural reality appeared, initially inspired by the aesthetics of the theater of the absurd and amazed by the „shocks” of the theater „Eugène Ionesco”, founded in 1991 in Chisinau. Then, rethinking traditionalist formulas, avant-garde experiments and absurd crises, national drama began to develop and renew itself in accordance with the postmodern world view. Representatives of this generation are the playwrights: Val Butnaru, Nicolae Negru, Constantin Cheianu, Irina Nechit, Angelina Roșca, Dumitru Crudu, Mircea V. Ciobanu, Maria Șleahtițchi and Nicolae Leahu. The article outlines the real parameters of the postmodern paradigm and explores a number of postmodern motives and techniques in the new Moldovan drama: heterogeneity, de-mythologization and re-mythologization, rethinking of the „identity crisis”, „zero self ”, „split self ”, „multiple self ”, deconstruction of the structure and language, fragmentation, irony, etc. National plays are configured by „indeterminacy” and linguistic plays, charades and ciphers, signs and symbols. Playwrights of the 90s use montage, collage, theater in theater and methods of intertextuality: cultural allusions, quotes, commentaries, parodies, etc. By sacrificing details that convey the „horizontal” complexity of this Bessarabian theatrical phenomenon, the main lines of the „vertical” evolution of postmodern drama in the Republic of Moldova were identified.

Na początku lat 90. w Republice Mołdawii pojawili się dramaturdzy o odmiennym postrzeganiu społeczno-politycznej i kulturowej rzeczywistości. Inspiracją dla nich była estetyka teatru absurdu oraz działalność teatru „Eugène Ionesco”, założonego w 1991 roku w Kiszyniowie. Następnie, wychodząc od tradycjonalistycznych formuł, awangardowych eksperymentów i absurdalnych kryzysów, dramat narodowy zaczął się rozwijać i odnawiać zgodnie z postmodernistycznym światopoglądem. Przedstawicielami tego pokolenia są tacy dramaturdzy, jak Val Butnaru, Nicolae Negru, Constantin Cheianu, Irina Nechit, Angelina Roșca, Dumitru Crudu, Mircea V. Ciobanu, Maria Șleahtițchi i Nicolae Leahu. Niniejszy artykuł nakreśla paradygmaty postmodernizmu i bada szereg postmodernistycznych motywów i technik „nowego dramatu” mołdawskiego: heterogeniczność, demitologizację i remitologizację; przewartościowaniu uległo pojęcie „kryzys tożsamości”, „Ja zerowe”, „Ja rozszczepione”, „Ja wielowymiarowe”; pokazana została dekonstrukcja struktury i języka utworu scenicznego. W sztukach narodowych występuje „nieokreśloność” i żarty językowe, szarady i kody, znaki i symbole. Dramaturdzy lat 90. posługują się technikami montażu, kolażu, „teatru w teatrze” i metodami intertekstualności (aluzje kulturowe, cytaty, komentarze, parodie itp.). Autor zidentyfikował główne linie „pionowej” ewolucji ponowoczesnego dramatu w Republice Mołdawii.

Cuvinte-cheie
гетерогенность, де-мифологизация, ре-мифологизация, „кризис идентичности”, деконструкция, фрагментаризм, ирония, интертекстуальность, символ, код,

heterogeneity, de-mythologization and re-mythologization, „identity crisis”, deconstruction, fragmentation, irony, intertextuality, symbol, code,

heterogeniczność, demitologizacja, remitologizacja, „kryzys tożsamości”, dekonstrukcja, fragmentacja, ironia, intertekstualność, symbol, kod

Dublin Core Export

<?xml version='1.0' encoding='utf-8'?>
<oai_dc:dc xmlns:dc='http://purl.org/dc/elements/1.1/' xmlns:oai_dc='http://www.openarchives.org/OAI/2.0/oai_dc/' xmlns:xsi='http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance' xsi:schemaLocation='http://www.openarchives.org/OAI/2.0/oai_dc/ http://www.openarchives.org/OAI/2.0/oai_dc.xsd'>
<dc:creator>Khalil-Butucioc, D.G.</dc:creator>
<dc:date>2021-12-29</dc:date>
<dc:description xml:lang='ru'><p>В начале 90-х годов, в Республике Молдова появились драматурги с иным восприятием социально-политической и культурной реальности. Толчком для них послужила эстетика театра абсурда и деятельность театра &bdquo;Eug&egrave;ne Ionesco&rdquo;, основанного в 1991 году в Кишинёве. Затем, отталкиваясь от традиционалистских формул, авангардных экспериментов и абсурдных кризисов, национальная драматургия начала развиваться и обновляться в соответствии с постмодернистским взглядом на мир. Представителями этого поколения являются такие драматурги, как Вал Бутнару, Николае Негру, Константин Кеяну, Ирина Некит, Анджелина Рошка, Думитру Круду, М.В. Чобану, Мария Шляхтицки и Николае Ляху. В данной статье обозначены парадигмы постмодернизма и исследован ряд постмодернистских мотивов и приёмов новой молдавской драмы: гетерогенность, де-мифологизация и ре-мифологизация; дано переосмысление &bdquo;кризиса идентичности&rdquo;, &bdquo;нулевого Я&rdquo;, &bdquo;расщеплённого Я&rdquo;, &bdquo;множественного Я&rdquo;, представлена деконструкция структуры и языка пьес. Национальные пьесы обладают &bdquo;индетерманентностью&rdquo; и лингвистическими игривостями, шарадами и шифрами, знаками и символами. Драматурги 90-х используют монтаж, коллаж, прием &bdquo;театра в театре&rdquo; и методы интертекстуальности (культурные аллюзии, цитаты, комментарии, пародии и т.д.). Автором были выделены основные линии &bdquo;вертикальной&rdquo; эволюции постмодернистской драмы в Республике Молдова.</p></dc:description>
<dc:description xml:lang='en'><p>In the early 90s in the Republic of Moldova, playwrights with a different perception of social-political and cultural reality appeared, initially inspired by the aesthetics of the theater of the absurd and amazed by the &bdquo;shocks&rdquo; of the theater &bdquo;Eug&egrave;ne Ionesco&rdquo;, founded in 1991 in Chisinau. Then, rethinking traditionalist formulas, avant-garde experiments and absurd crises, national drama began to develop and renew itself in accordance with the postmodern world view. Representatives of this generation are the playwrights: Val Butnaru, Nicolae Negru, Constantin Cheianu, Irina Nechit, Angelina Roșca, Dumitru Crudu, Mircea V. Ciobanu, Maria Șleahtițchi and Nicolae Leahu. The article outlines the real parameters of the postmodern paradigm and explores a number of postmodern motives and techniques in the new Moldovan drama: heterogeneity, de-mythologization and re-mythologization, rethinking of the &bdquo;identity crisis&rdquo;, &bdquo;zero self &rdquo;, &bdquo;split self &rdquo;, &bdquo;multiple self &rdquo;, deconstruction of the structure and language, fragmentation, irony, etc. National plays are configured by &bdquo;indeterminacy&rdquo; and linguistic plays, charades and ciphers, signs and symbols. Playwrights of the 90s use montage, collage, theater in theater and methods of intertextuality: cultural allusions, quotes, commentaries, parodies, etc. By sacrificing details that convey the &bdquo;horizontal&rdquo; complexity of this Bessarabian theatrical phenomenon, the main lines of the &bdquo;vertical&rdquo; evolution of postmodern drama in the Republic of Moldova were identified.</p></dc:description>
<dc:description xml:lang='pl'><p>Na początku lat 90. w Republice Mołdawii pojawili się dramaturdzy o odmiennym postrzeganiu społeczno-politycznej i kulturowej rzeczywistości. Inspiracją dla nich była estetyka teatru absurdu oraz działalność teatru &bdquo;Eug&egrave;ne Ionesco&rdquo;, założonego w 1991 roku w Kiszyniowie. Następnie, wychodząc od tradycjonalistycznych formuł, awangardowych eksperyment&oacute;w i absurdalnych kryzys&oacute;w, dramat narodowy zaczął się rozwijać i odnawiać zgodnie z postmodernistycznym światopoglądem. Przedstawicielami tego pokolenia są tacy dramaturdzy, jak Val Butnaru, Nicolae Negru, Constantin Cheianu, Irina Nechit, Angelina Roșca, Dumitru Crudu, Mircea V. Ciobanu, Maria Șleahtițchi i Nicolae Leahu. Niniejszy artykuł nakreśla paradygmaty postmodernizmu i bada szereg postmodernistycznych motyw&oacute;w i technik &bdquo;nowego dramatu&rdquo; mołdawskiego: heterogeniczność, demitologizację i remitologizację; przewartościowaniu uległo pojęcie &bdquo;kryzys tożsamości&rdquo;, &bdquo;Ja zerowe&rdquo;, &bdquo;Ja rozszczepione&rdquo;, &bdquo;Ja wielowymiarowe&rdquo;; pokazana została dekonstrukcja struktury i języka utworu scenicznego. W sztukach narodowych występuje &bdquo;nieokreśloność&rdquo; i żarty językowe, szarady i kody, znaki i symbole. Dramaturdzy lat 90. posługują się technikami montażu, kolażu, &bdquo;teatru w teatrze&rdquo; i metodami intertekstualności (aluzje kulturowe, cytaty, komentarze, parodie itp.). Autor zidentyfikował gł&oacute;wne linie &bdquo;pionowej&rdquo; ewolucji ponowoczesnego dramatu w Republice Mołdawii.</p></dc:description>
<dc:source>Studia Teatralne Europy Środkowo-Wschodniej  (2) 245-262</dc:source>
<dc:subject>гетерогенность</dc:subject>
<dc:subject>де-мифологизация</dc:subject>
<dc:subject>ре-мифологизация</dc:subject>
<dc:subject>„кризис идентичности”</dc:subject>
<dc:subject>деконструкция</dc:subject>
<dc:subject>фрагментаризм</dc:subject>
<dc:subject>ирония</dc:subject>
<dc:subject>интертекстуальность</dc:subject>
<dc:subject>символ</dc:subject>
<dc:subject>код</dc:subject>
<dc:subject>heterogeneity</dc:subject>
<dc:subject>de-mythologization and re-mythologization</dc:subject>
<dc:subject>„identity
crisis”</dc:subject>
<dc:subject>deconstruction</dc:subject>
<dc:subject>fragmentation</dc:subject>
<dc:subject>irony</dc:subject>
<dc:subject>intertextuality</dc:subject>
<dc:subject>symbol</dc:subject>
<dc:subject>code</dc:subject>
<dc:subject>heterogeniczność</dc:subject>
<dc:subject>demitologizacja</dc:subject>
<dc:subject>remitologizacja</dc:subject>
<dc:subject>„kryzys
tożsamości”</dc:subject>
<dc:subject>dekonstrukcja</dc:subject>
<dc:subject>fragmentacja</dc:subject>
<dc:subject>ironia</dc:subject>
<dc:subject>intertekstualność</dc:subject>
<dc:subject>symbol</dc:subject>
<dc:subject>kod</dc:subject>
<dc:title>&bdquo;Индетерманентности&rdquo; молдавской драматургии: 90-е годы XX века</dc:title>
<dc:type>info:eu-repo/semantics/article</dc:type>
</oai_dc:dc>